Licht aan het einde van de tunnel
Dit jaar, 2024, blijkt voor mij een jaar te zijn van het terug in balans brengen van de feminiene energie, daar waar ongeveer 53 jaar de nadruk op de masculiene energie gelegen heeft.
Tot nu toe een enerverend, uitdagend, motiverend en geweldig jaar. Er kwam vanalles op mijn pad dat in de ogen gekeken en getransformeerd mocht worden.
Een familie opstelling aan het begin van het jaar, waarmee ontbrekende puzzelstukjes in elkaar vielen.
Een bijzondere reis, onder leiding van Inca sjamanen uit de Andès, naar Peru waar duidelijk gewerkt werd aan het terug in balans brengen van deze energie.
Waar ervaringen, rituelen en ceremoniën een ongekend level hadden die ik niet eens kan na vertellen maar wel (nog steeds) heel erg voelbaar zijn.
Waar ik op hoge hoogtes geen moeite bleek te hebben met ‘zuurstof’ en me er thuis voelde als een berggeit, of beter gezegd als een alpaca.
Energie had, die ik zo ongeveer sinds mijn twintigste niet meer heb ervaren, en waar inzichten en verbindingen zoveel los getrild hebben dat ik écht thuiskwam.
Dat het een proces in gang gezet heeft, dat nog steeds voort duurt, van rouwen en afscheid nemen van wat niet meer diende. En vooral van aanvaarden dat ‘het is wat het is’.
Dat alle oude verhalen die ik in mijn leven verteld heb écht achter me liggen en waar geen negatieve emotie meer aan kleeft.
Dat Kaatje transformeerde naar Katelijne.
En dat de moeder wond mocht helen en ik dit onlangs in de praktijk mocht brengen door een trip naar Spanje samen met mijn moeder.
Er een totaal andere dynamiek tussen haar en mij ontstaan is en we samen letterlijk en figuurlijk ervaren en ondervonden hebben dat de periode dat je in de donkere tunnel bent en verblijft, pijnlijk, angstig en uitzichtloos kan zijn.
En tevens konden constateren dat je ogen na verloop van tijd wennen aan het donker en je andere dingen gaat zien die je eerder niet zag.
Maar ook dat je hierin een keuze hebt.
Je kan erin blijven hangen en krampachtig, al kruipend, blijven vasthouden aan de muren in de hoop ooit de uitgang te vinden om dan vervolgens het licht niet meer te kunnen verdragen.
Of je aanvaard het duister, opent je ogen opdat je anders leert kijken en je ogen wennen aan dat duister en je vandaar uit wellicht strompelend stappen vooruit zet en dan altijd licht aan het einde van de tunnel gaat zien.
En vanaf het moment je uit die donkere tunnel komt, je plots helemaal in het licht staat, weliswaar je ogen aan het zonlicht moeten wennen, maar dat je dan opeens je plek in dit leven weer herinnert.
En wanneer je die plek weer herinnert, je ruimte kan gaan innemen op het podium van het leven.
Natuurlijk wist ik dit al lang, vooral met mijn hoofd, en is nu voelbaar ín mij - ín al mijn vezels.
Mama,
Het spijt me, vergeef me, ik hou van je én dankjewel 🙏🏽🌈❤️🔥.
