Serieus?!
Een heimelijk genoegen van mij is dat ik graag mensen observeer. Puur kijkende naar de dynamieken en wat ik daarbij voel.
En ik ben helemaal in mijn nopjes als ik soms een nabij gelegen gesprek ook nog onbedoeld meekrijg.
Wat me veelal opvalt is dat de dynamieken tussen mensen vaak serieus zijn, zelfs uiterst serieus en dat er weinig écht gelachen wordt.
Dat er weinig ‘gek’ gedaan wordt of ‘anders’. Dat het lijkt alsof wij mensen onze taak zo serieus nemen, inclusief onszelf en er weinig ruimte is om ongegeneerd de paden te betreden die niet zouden ‘horen’.
Dat we ons zo geschikt hebben naar wat ‘hoort’ als goed mens en burger. Onszelf zo in een keurslijf hebben laten drukken van serieusheid.
En ja, zo stond ik ooit ook in het leven. Mijn opleiding ‘serieus’ doen, mijn werk nóg serieuzer doen, mezelf en anderen heel serieus nemen, me gedragen zoals ‘men’ het verwacht.
En vooral niet buiten de lijntjes kleuren en je al helemaal niet kinderlijk gedragen want je bent volwassen en die gedragen zich ook volwassen.
Maar wat is dat dan, volwassen zijn? Alles uiterst serieus doen en je zo gedragen?
En als je naar een feestje of uitgaat, dan mag je jezelf die dag of avond ‘even’ laten gaan? Want dan ‘moet’ het leuk zijn, toch?
Met carnaval mag je helemaal ‘los’ gaan en op vakantie - waar toch niemand je kent, is dat ook een goede optie om los te gaan. Zoiets?
Veel dingen doe ik nog steeds serieus en neem een enorme verantwoordelijkheid - voor mezelf en het waarborgen van mijn cliënten.
Echter mezelf neem ik steeds minder serieus en het leven an sich ook niet. Ik ervaar steeds meer dat het leven een groot speelplein is.
Ik heb soms ontzettend veel zin om gewoon te dansen, waar en hoe dat is maakt me niet uit. Ik heb meestal ook elke dag zin om écht te (schater) lachen, ook als er eigenlijk niets te lachen valt.
En soms, voel ik gewoon dat ik het kind in mij mag loslaten en geef ik daar gehoor aan.
Zo liepen we door Stockholm en zag daar die betonnen leeuwen en leeuwinnen op straat die me deden denken aan ‘puma’ in Peru.
De puma staat o.a. voor het loslaten van je angst, en voor het terugnemen van jouw weggegeven kracht.
En zo liet ik daar in Stockholm (met -10 graden) de angst los van wat anderen wel niet van me zouden denken als ik op die puma/leeuwin zou kruipen en ‘los’ zou gaan.
Het filmpje spreekt boekdelen. Het gaf me ontlading, kracht en enorm veel plezier. Mezelf zeker niet serieus nemend en mijn innerlijk kind volledig de ruimte geven om te ‘zijn’.
Wanneer deed jij voor het laatst eens ‘gek’ of ‘anders’ en had je ontzettende lol met jezelf? Ik ben benieuwd naar je reactie.
Heb een hele mooie (niet) serieuze week en maak er een feest van - op jouw manier - ook als het even tegenzit.
